اشتباه ما این است: در محرم و صفر، بعضی اوقات هم در ایام فاطمیه، روزها خودمان را سیاه پوش می کنیم و بعضاً سر و صورتمان را زخمی می کنیم و به سینه می کوبیم و آخر مجلس هم چایی می خوریم و خداحافظی می کنیم! دعای آخر مجلس هم انگار که حفظش کرده باشیم، غرغره می کنیم و الهی آمین مان را خرج دعایی می کنیم که یک کدامش هم مربوط به نجاتمان نمی شود. حتی شده از حسینیه مستقیم به کربلای معلا می رویم ولی وقتی برمی گردیم، حتی برای انتقام خون خدا هم لب نمی جنبانیم. نه این که دلمان نسوزدها! نه! راهش را نمی شناسیم. مانده ام این تکه از دعای ندبه، در کجای مناسبتها از یادمان رفته است: «این الطالب بدم المقتول بکربلا» (1)

درستِ اشتباهمان می شود این: هر روز، با یاد ظلمهای رفته بر آل محمد (ص)، سیاه پوش باشیم؛ نه در لباس که در دل! لااقل اگر ناراحت اصل ماجرا نیستیم، همنوای مولایمان باشیم که صبح و شام از مصیبت جدشان گریان است. (2) ناراحتی برای مصیبتی که بر سر امامان آمده است – از سقیفه تا همین ظلمهایی که به امام عصر (عجل الله تعالی فرجه) می شود- یعنی آنکه خواهان قیام شادی آفرین باشیم. دستمان را به سوی خدا بلند کنیم و شکایت کنیم که: اصلاً چه معنا می دهد دوستان تو ناشاد باشند و دشمنان تو شاد؟! برسان «معز الاولیا و مذل الاعداء» (3) را!

 این همان دعای فرج است.
بگذارید کمی حرفمان را علمی تر کنیم: در قرآن و در روایات، واژه ای داریم به نام «امر» که تعابیر بسیاری هم دارد. اما جمع همه ی آن تعابیر می شود یک عبارت: «امر یعنی زنده کردن دین.»

آن وقت، وقتی در روایات به زنده کردن امر (احیای امر) برمی خوریم، می فهمیم که زنده کردن دین فقط و فقط به دست امام زمان (ع) امکان پذیر است. زنده کردن دین هم شامل درست و درمان اجرا کردن قوانین اسلام است هم به معنای نابود شدن دشمنان فتنه انگیز و هم به معنای راحتی دوستان خدا. خلاصه اش میشود همان جهان آرمانی که جز خیر و خوشی و خداپرستی در آن نیست.

امام رضا (ع) امام رئوف، می فرمایند: «هرکس در مجلسي که امر ما در آن احيا مي ‏شود بنشيند، روزي که دل‏ ها مي ‏ميرد، دل او نخواهد مرد.» (4)

کلاهمان را قاضی کنیم: مجالس ما، چقدر به نام احیاگر دین آراسته است؟ همه را دعا می کنیم – حتی چهره های مخدوش سیاسی را- و نامی از آقایمان نمی بریم. خیلی بی انصافیم…

در حديث لوح، از زبان خداوند درباره ی قائم آل علی (ع) آمده است: «و دينم را به وسيله او اجرا و بر همه برنامه‏ها چيره خواهم کرد.» (5) همچنين در تفسير آيه «لِيُظْهِرَهُ عَلَي الدِّينِ کُلِّهِ»؛ (6) (تا تو را بر همه [مجموعه‏هاي] دين پيروز گرداند.) آمده است: با ظهور حضرت قائم (‏عليه السلام) اين کار انجام خواهد شد.

باید در بانک خدا، حسابی برای فرج باز کنیم. این حساب باز کردن، با دعا کردن و گریه کردن، تمام نمی شود. باید لباس پوشید و صف بانک را به جان خرید و گرما و سرمای راه و مسافت را هم در نظر گرفت: باید قدم برداشت!

زنده کردن جهان با اسلام و اجرای بالاترین فرمان خداوند، در دستان دعای ماست. آری! همراه به عمل، دعا می کنیم و زنده کننده ی دین با ظهورش، اسلام را زنده می کند. لحظه های دعا، اوقات حساسی است؛ لحظه های دعایمان را خرج چه چیزهایی می کنیم؟

در انتهای این مطلب، شما را با حدیثی ترسناک تنها می گذاریم:
امام محمد باقر (ع) فرمودند: «…خداوند رحمت کند بنده ‏اي را که امر ما را احيا نمايد. اي خثيمه! به دوستان ما ابلاغ کن که ما از [عذاب] خداوند چيزي از آن‏ها دور نمي ‏کنيم جز با عمل، و آن ‏ها به ولايت ما نمي ‏رسند مگر با پرهيز از گناه، و حسرت ‏دارترين مردمان روز قيامت کسي است که عدل و داد را بستايد امّا مخالف آن عمل کند.» (7(

پی نوشت:
1. قمی، عباس، مفاتیح الجنان، ذیل دعای ندبه
2. بحارالانوار، ج 98، ص 320، باب كیفیه زیاره الحسین (ع) یوم عاشوراء.
3. قمی، عباس، همان. معنی عبارت: عزت بخش دوستان و ذلیل کننده ی دشمنان.
4.  بحار الانوار: 278:44؛ به نقل از اصفهانی، محمد تقی، مکیال المکارم، ج 1، ص 368
5. صدوق، محمد بن علی، کمال الدین و اتمام النّعمه، ج 1، ص 569؛ به نقل از وحید خراسانی، حسین، حدیث لوح، نشر موعود عصر (عج)، 1388، ص 51
6. سوره ی فتح، آيه ی 38
7. کافي: 175:2؛ به نقل از اصفهانی، همان.

پ.میعاد