اخراج حضرت آدم عليه السلام از بهشت / 1 ذوالقعده

بنا به روايتي از امام صادق عليه السلام، در نخستين روز ماه ذی القعده، حضرت آدم عليه السلام از بهشت رانده شد و به امر پروردگار متعال، به زمين هبوط كرد و چون درآن استقرار يافت، از كردار خويش و تبعات منفي آن بسيار ناراحت و اندوهگين شد و به مدت چهل شبانه روز در بالاي تپه “صفا” در كنار خانه خدا، به سجده رفت و از فراق بهشت و دور شدن از جوار رحمت الهي، بسيار گريست.

تا اين كه جبرئيل امين بر وي نازل شد و توبه كردن را به وي آموخت و او را به غسل و طهارت و احرام و تلبيه و ساير أعمال حج آموزش داد و آدم عليه السلام از روز نهم ذي الحجه به أعمال حج پرداخت.(1)

خداوند سبحان، در چند جا از آيات قرآن مجيد، به مسئله هبوط حضرت آدم عليه السلام و توبه وي اشاره كرد، از جمله در سوره بقره(2)، آيات 35 تا 38.

پي نوشت

1- بحارالانوار علامه مجلسي، ج 11، ص 178؛ ج 98، ص 189 و ج 99، ص 35.