تشيع در اصطلاح
تشيّع در اصطلاح از نگرشي برخاسته است که امامت را منصبي الهي دانسته و معتقد است که انتخاب امام به وسيله نص و از جانب خداوند صورت مي‏گيرد. در اين ميان پيامبر گرامي اسلام‏صلي الله عليه وآله به پيروي از سنّت الهي که در ميان انبياي گذشته نيز وجود داشته – به دستور خداوند – امامان و اوصياي بعد از خود را معرفي کرده است. اين بزرگواران که اوّل آنان علي بن ابي طالب‏عليه السلام است، و آخر آنان امام مهدي‏عليه السلام، هم در زمينه مرجعيّت ديني و در بخش ولايت، حاکميّت و رهبري جامعه، امام و مقتداي مردم پس از رسول خداصلي الله عليه وآله هستند.
مرحوم شيخ محمّد جواد مغنيه مي‏گويد: «تشيّع عبارت است از ايمان به وجود نص از جانب پيامبرصلي الله عليه وآله بر امامت امام علي‏عليه السلام و خلافت او، بدون آن‏که در حقّ او يا فرزندانش غلو شده باشد».[1] .

منابع

[1] الشیعه فی المیزان , محمد جواد مغنیه , ص 33