جهت چاپ PRINT و یا دریافت به صورت PDF این مطلب کلیک کنید

کشته شدن مسور بن مخرمه در خانه خدا – سال ۶۴ هجرى قمرى / ۱ ربیع الاول

«مسور بن مخرمه بن نوفل» که ازاصحاب خردسال رسول خدا صلی الله علیه و آله محسوب مى گردید، تا زمان کشته شدن عثمان بن عفان، در مدینه مى‏ زیست و آن گاه این شهر مقدس را ترک و به مکه معظمه کوچ کرد.

رابطه وى با معاویه بن ابوسفیان بسیار گرم و صمیمانه بود و از توجهات معاویه برخوردار مى ‏گردید و در ماجراى قیام “عبدالله بن زبیر” در سال ۶۴ قمرى، به این قیام پیوست و در صدد پیروزى وى برآمد.

“حصین بن نمیر” که از سوى یزید بن معاویه به مکه هجوم آورده و آن را از هر سو به محاصره خویش گرفته بود، با مقاومت سرسخت عبدالله بن زبیر و لشکریانش روبرو شد. بدین جهت این شهر مقدس را با منجنیق ‏هاى بزرگ از بالاى “کوه ابوقیس”، سنگ باران کرد و حتى به “کعبه” نیز آسیب ‏هاى جدى رسانید.

مسور بن مخرمه که به همراه تعداد زیادى از طرفداران عبدالله بن زبیر به خانه خدا (کعبه) پناهنده شده بود، مورد اصابت یکى از آن سنگ ‏هاى پرتاب شده قرار گرفت و به شدت زخمى و بیمار گردید و پس از پنج روز درد و رنج، در اول ربیع الاول سال ۶۴ قمرى وفات یافت.

عبدالله بن زبیر، بدن وى را غسل داد و خود بر وى نماز خواند و در “حجون” دفنش نمود.(۱)

پی نوشت

(۱). الاستیعاب، ج ۳، ص ۱۳۹۹، حدیث ۲۴۰۵؛ اسدالغابه، ج ۴، ص ۱۷۵؛ البدایه والنهایه، ج ۸، ص ۲۷۰٫