جهت چاپ PRINT و یا دریافت به صورت PDF این مطلب کلیک کنید

لباس طلبگی و شبهات (۴)

اگر پیگیر مقالات ما باشید، می دانید که بحث ما پیرامون شبهاتی است که درباره لباس، مطرح می شود و متاسفانه باعث ملبس نشده عده ای ازطلاب شده به طوری که برخی از آنان تا آخر، ملبس نمی‌شوند.

در جلسات گذشته به سه شبهه اشاره کردیم. این بار به مساله «محدودیت» خواهیم پرداخت. عده ای می‌گویند: اگر لباس بپوشیم، محدود می‌شویم و این محدودیت برای ما مشکل است. برای فرار از این مشکل از ملبس شدن امتناع می کنند.

حال جالب است بدانیم که منظور از این محدودیت چیست؟ و اگر محدودیتی هست به چه قیمتی انجام می‌شود؟ این در حالی است که ما به خوبی می‌دانیم که دستورات شرعی و تکالیف دینی به نوعی محدودیت هستند، اما سوال اینجاست که آیا هر محدودیتی بد است؟ آیا صحیح است برای فرار از محدودیت کارهایی انجام دهیم، که در انجام وظیفه ما کوتاهی شود.

اساسا آیا به طور جدی و قطع، لباس برای انسان محدودیت می‌آورد و تفسیر صحیح از محدودیت ناپسند کدام است؟ اما شبهه از این قرار است:

پوشیدن این لباس موجب محدودیت مى‏شود، بلندى لباس دست و پاگیر است و حرکت انسان را کند مى‏کند، در سرما و گرما هم مشکل‏ساز است.

اولاً این مقدار زحمت و محدودیتى که براى این لباس فرض شده در مقابل آن همه فوایدى که در صفحات گذشته بیان گشت بسیار ناچیز است. براى رسیدن به آن بهره‏ها این مقدار هزینه را باید با جان و دل پرداخت. سزاوار نیست آسایش خود را به عنوان ملاک اصلى انتخاب‏ها و عمل‏ها در نظر بگیریم؛ زیرا دفاع از جبهه حق با راحت‏طلبى و تن‏آسایى امکان‏پذیر نیست. و باید بدانیم خداى شکور (قدرشناس) به تناسب رنج و تلاشى که ما در راه حمایت از دین او متحمل مى‏شویم به ما پاداش مى‏دهد ولینصرن اللَّه من ینصره.[۱]

ثانیاً طبیعت انسان به گونه‏اى است که با گذشت زمان به شرایط سخت خو مى‏گیرد و دشوارى شرایط بر اثر عادت قابل تحمل بلکه نامحسوس مى‏شود. تا پیش از نهضت رنسانس و حتى تا مدت‏ها پس از آن تقریباً همه اقوام و ملل، لباس بلند مى‏پوشیدند و هیچ کس هم احساس محدودیت و خفگى نمى‏کرد. موزه‏هاى لباس در کشورهاى اروپایى شاهد این مدعا است. بانوان مسلمان، قرن‏ها است در محیط اجتماع، چادر به سر مى‏کنند و به راحتى حضور اسلامى خود را ادامه مى‏دهند و بر خلاف تصور برخى احساس زحمت نمى‏کنند بلکه تصور نداشتن چادر پیش چشم نامحرم لرزه بر اندامشان مى‏اندازد. اکنون نیز هزاران روحانى این لباس مقدس را به تن دارند و همه فعالیت‏هاى اجتماعى خود را بدون احساس تنگنا انجام مى‏دهند. پس نباید گمان کرد سختى اولیه یک عمل تا ابد باقى مى‏ماند.

نمونه‏هاى دیگرى از محدودیت نیز وجود دارد که بیشتر موجب مصونیت طلبه مى‏شود. طلبه در انجام هر کارى آزاد نیست و نسبت به سایر مردم محدودیت رفتارى دارد و این به جهت شأن طلبه، مناسبت او با دین و دیدگاه توده مردم نسبت به اوست که رفتار او را جهت شرعى مى‏شمارند.

طلبه در به کار بردن واژه‏ها، سخن گفتن یا سکوت کردن، شرکت یا غیبت در مجالس، نوع نشستن، برخاستن، راه رفتن، نگاه کردن، خندیدن، شوخى کردن، خشم، خرید کردن، حضور در فضاى خاص و عملکرد خود بسیار باید دقیق باشد و به تبعات این رفتارها توجه ویژه کند. بازتاب نهایى عملکرد طلبه چه بسا موجب «پیدایش سنت یا بدعتى» در اجتماع شود که مسئولیت آن مستقیماً بر عهده طلبه است. در این زمینه در آینده سخنى خواهیم داشت.

——————————————————————————–

منبع:

[۱]. حج، ۴۰

برگرفته از کتاب «لباس روحانیت چرا ها و بایدها» – محمد عالم زاده نوری

تهیه: محمد حسین امین – گروه حوزه علمیه تبیان