لباس طلبگی و شبهات (۴)
لباس طلبگی و شبهات (۴)
اگر پیگیر مقالات ما باشید، می دانید که بحث ما پیرامون شبهاتی است که درباره لباس، مطرح می شود و متاسفانه باعث ملبس نشده عده ای ازطلاب شده به طوری که برخی از آنان تا آخر، ملبس نمیشوند.
در جلسات گذشته به سه شبهه اشاره کردیم. این بار به مساله «محدودیت» خواهیم پرداخت. عده ای میگویند: اگر لباس بپوشیم، محدود میشویم و این محدودیت برای ما مشکل است. برای فرار از این مشکل از ملبس شدن امتناع می کنند.
حال جالب است بدانیم که منظور از این محدودیت چیست؟ و اگر محدودیتی هست به چه قیمتی انجام میشود؟ این در حالی است که ما به خوبی میدانیم که دستورات شرعی و تکالیف دینی به نوعی محدودیت هستند، اما سوال اینجاست که آیا هر محدودیتی بد است؟ آیا صحیح است برای فرار از محدودیت کارهایی انجام دهیم، که در انجام وظیفه ما کوتاهی شود.
نمونههاى دیگرى از محدودیت نیز وجود دارد که بیشتر موجب مصونیت طلبه مىشود. طلبه در انجام هر کارى آزاد نیست و نسبت به سایر مردم محدودیت رفتارى دارد و این به جهت شأن طلبه، مناسبت او با دین و دیدگاه توده مردم نسبت به اوست که رفتار او را جهت شرعى مىشمارند
اساسا آیا به طور جدی و قطع، لباس برای انسان محدودیت میآورد و تفسیر صحیح از محدودیت ناپسند کدام است؟ اما شبهه از این قرار است:
پوشیدن این لباس موجب محدودیت مىشود، بلندى لباس دست و پاگیر است و حرکت انسان را کند مىکند، در سرما و گرما هم مشکلساز است.
اولاً این مقدار زحمت و محدودیتى که براى این لباس فرض شده در مقابل آن همه فوایدى که در صفحات گذشته بیان گشت بسیار ناچیز است. براى رسیدن به آن بهرهها این مقدار هزینه را باید با جان و دل پرداخت. سزاوار نیست آسایش خود را به عنوان ملاک اصلى انتخابها و عملها در نظر بگیریم؛ زیرا دفاع از جبهه حق با راحتطلبى و تنآسایى امکانپذیر نیست. و باید بدانیم خداى شکور (قدرشناس) به تناسب رنج و تلاشى که ما در راه حمایت از دین او متحمل مىشویم به ما پاداش مىدهد ولینصرن اللَّه من ینصره.[۱]
ثانیاً طبیعت انسان به گونهاى است که با گذشت زمان به شرایط سخت خو مىگیرد و دشوارى شرایط بر اثر عادت قابل تحمل بلکه نامحسوس مىشود. تا پیش از نهضت رنسانس و حتى تا مدتها پس از آن تقریباً همه اقوام و ملل، لباس بلند مىپوشیدند و هیچ کس هم احساس محدودیت و خفگى نمىکرد. موزههاى لباس در کشورهاى اروپایى شاهد این مدعا است. بانوان مسلمان، قرنها است در محیط اجتماع، چادر به سر مىکنند و به راحتى حضور اسلامى خود را ادامه مىدهند و بر خلاف تصور برخى احساس زحمت نمىکنند بلکه تصور نداشتن چادر پیش چشم نامحرم لرزه بر اندامشان مىاندازد. اکنون نیز هزاران روحانى این لباس مقدس را به تن دارند و همه فعالیتهاى اجتماعى خود را بدون احساس تنگنا انجام مىدهند. پس نباید گمان کرد سختى اولیه یک عمل تا ابد باقى مىماند.
طلبه در به کار بردن واژهها، سخن گفتن یا سکوت کردن، شرکت یا غیبت در مجالس، نوع نشستن، برخاستن، راه رفتن، نگاه کردن، خندیدن، شوخى کردن، خشم، خرید کردن، حضور در فضاى خاص و عملکرد خود بسیار باید دقیق باشد و به تبعات این رفتارها توجه ویژه کند
نمونههاى دیگرى از محدودیت نیز وجود دارد که بیشتر موجب مصونیت طلبه مىشود. طلبه در انجام هر کارى آزاد نیست و نسبت به سایر مردم محدودیت رفتارى دارد و این به جهت شأن طلبه، مناسبت او با دین و دیدگاه توده مردم نسبت به اوست که رفتار او را جهت شرعى مىشمارند.
طلبه در به کار بردن واژهها، سخن گفتن یا سکوت کردن، شرکت یا غیبت در مجالس، نوع نشستن، برخاستن، راه رفتن، نگاه کردن، خندیدن، شوخى کردن، خشم، خرید کردن، حضور در فضاى خاص و عملکرد خود بسیار باید دقیق باشد و به تبعات این رفتارها توجه ویژه کند. بازتاب نهایى عملکرد طلبه چه بسا موجب «پیدایش سنت یا بدعتى» در اجتماع شود که مسئولیت آن مستقیماً بر عهده طلبه است. در این زمینه در آینده سخنى خواهیم داشت.
——————————————————————————–
منبع:
[۱]. حج، ۴۰
برگرفته از کتاب «لباس روحانیت چرا ها و بایدها» – محمد عالم زاده نوری
تهیه: محمد حسین امین – گروه حوزه علمیه تبیان