هلاکت یزید بن معاویه – سال ۶۴ هجرى قمرى / ۱۵ ربیع الاول
هلاکت یزید بن معاویه – سال ۶۴ هجرى قمرى / ۱۵ ربیع الاول
یزید، فرزند معاویه بن ابى سفیان در سال ۲۵، یا ۲۶ و یا ۲۷ قمرى از زنى به نام “میسون بنت مخول” زاییده شد و پس از هلاکت پدرش معاویه در رجب سال ۶۰ هجرى قمرى، بنا به سفارش وى به حکومت رسید.
وى، جوانى خام، بى مبالات، هوسران و ستمگر بود و چون در دربار معاویه و در کمال ناز و نعمت پروریده شده بود، هیچ گونه شایستگى خلافت و حکومت مسلمانان را نداشت و همیشه از دستیاران پدرش که بعضاً غیر مسلمان بوده و در دستگاه وى نفوذ عمیقى داشتند، پیروى مى کرد و از این بابت خسارت هاى مادى و معنوى فراوانى بر خلافت اسلامى وارد آورد.
حکومت وى که بیش از سه سال و اندى ادامه نیافت، بدعت ها و جنایت هاى زیادى را مرتکب گردید.
وى به طور آشکارا شراب مى نوشید، با سگ و بوزینه همبازى بود و براى صحابه و ریش سفیدان امت، احترامى قائل نمى شد. به دستور ستمگرانه وى، در محرم سال ۶۱ هجرى قمرى “امام حسین علیه السلام” و یاران و همراهانش را در بیابان کربلا به شهادت رسانیده و بازماندگانش را اسیر نمودند.
همچنین در سال ۶۳ قمرى، قیام مردمى اهالى مدینه به رهبرى “عبدالله بن حنظله” را سرکوب و کشتار عظیمى در مدینه به سرکردگى “مسلم بن عقبه” به راه انداخت و لشکریان او در این واقعه، که معروف به “واقعه حره” مى باشد، جنایات بى شمارى مرتکب گردیدند.
پس از سرکوب اهالى مدینه، به سوى مکه لشکرکشى نموده و قصد تکرار جنایات خویش در حرم امن الهى را نمودند ولى “عبدالله بن زبیر” که در این شهر مقدس پناه گرفته و بر ضد یزید قیام کرده بود، در برابر هجوم سپاهیان وى مقاومت سختى نمود. سپاهیان یزید که توان گشایش درهاى مکه را در خود ندیده بودند، در بلندى هاى اطراف مکه، موضع گرفته و خانه هاى مردم و حتى کعبه و مسجد الحرام را با منجنیق بلند، به سنگ و آتش بستند و تعداد زیادى را کشته و خانه هاى مردم و از جمله خانه خدا را به آتش کشیدند.
در همین هنگام، اجل یزید فرا رسید و مرگ زودرس، وى را در کام خویش گرفت و به زندگى جنایت کارانهاش پایان داد.
هلاکت وى مصادف بود با روز پنج شنبه، پانزدهم ربیع الاول سال ۶۴ قمرى. در آن هنگام “حصین بن نمیر” سرگرم مبارزه با عبدالله بن زبیر بود و پس از آگاهى از هلاکت یزید، به ناچار دست از هجوم مکه برداشت و با سرافکندگى تمام بسوى شام برگشت. مرگ زید و عقب نشینى سپاهیان وى از مکه، موجب تقویت عبدالله بن زبیر و تشکیل حکومت وى در حجاز، عراق و سایر مناطق عربستان گردید.(۱)
پی نوشت
(۱). نک: تاریخ الطبرى، ج ۵، ص ۴۹۹؛ اسدالغابه، ج ۳، ص ۲۴۳؛ تاریخ خلفا، ص ۴۵۲ و ۴۹۹؛ تاریخ اُمراء المدینه المنوره، ص ۶۲؛ البدایه والنهایه، ج ۷-۸، ص ۲۴۸ و وقایع الأیام، ص ۲۱۵٫