هلاكت يزيد بن معاويه – سال 64 هجرى قمرى / 15 ربیع الاول

هلاکت یزید بن معاویه – سال ۶۴ هجرى قمرى / ۱۵ ربیع الاول

هلاکت یزید بن معاویه – سال ۶۴ هجرى قمرى / ۱۵ ربیع الاول

یزید، فرزند معاویه بن ابى سفیان در سال ۲۵، یا ۲۶ و یا ۲۷ قمرى از زنى به نام “میسون بنت مخول” زاییده شد و پس از هلاکت پدرش معاویه در رجب سال ۶۰ هجرى قمرى، بنا به سفارش وى به حکومت رسید.

وى، جوانى خام، بى ‏مبالات، هوسران و ستمگر بود و چون در دربار معاویه و در کمال ناز و نعمت پروریده شده بود، هیچ گونه شایستگى خلافت و حکومت مسلمانان را نداشت و همیشه از دستیاران پدرش که بعضاً غیر مسلمان بوده و در دستگاه وى نفوذ عمیقى داشتند، پیروى مى ‏کرد و از این بابت خسارت ‏هاى مادى و معنوى فراوانى بر خلافت اسلامى وارد آورد.

حکومت وى که بیش از سه سال و اندى ادامه نیافت، بدعت ‏ها و جنایت ‏هاى زیادى را مرتکب گردید.

وى به طور آشکارا شراب مى ‏نوشید، با سگ و بوزینه همبازى بود و براى صحابه و ریش سفیدان امت، احترامى قائل نمى ‏شد. به دستور ستمگرانه وى، در محرم سال ۶۱ هجرى قمرى “امام حسین علیه السلام” و یاران و همراهانش را در بیابان کربلا به شهادت رسانیده و بازماندگانش را اسیر نمودند.

همچنین در سال ۶۳ قمرى، قیام مردمى اهالى مدینه به رهبرى “عبدالله بن حنظله” را سرکوب و کشتار عظیمى در مدینه به سرکردگى “مسلم بن عقبه” به راه انداخت و لشکریان او در این واقعه، که معروف به “واقعه حره” مى ‏باشد، جنایات بى ‏شمارى مرتکب گردیدند.

پس از سرکوب اهالى مدینه، به سوى مکه لشکرکشى نموده و قصد تکرار جنایات خویش در حرم امن الهى را نمودند ولى “عبدالله بن زبیر” که در این شهر مقدس پناه گرفته و بر ضد یزید قیام کرده بود، در برابر هجوم سپاهیان وى مقاومت سختى نمود. سپاهیان یزید که توان گشایش درهاى مکه را در خود ندیده بودند، در بلندى ‏هاى اطراف مکه، موضع گرفته و خانه ‏هاى مردم و حتى کعبه و مسجد الحرام را با منجنیق بلند، به سنگ و آتش بستند و تعداد زیادى را کشته و خانه ‏هاى مردم و از جمله خانه خدا را به آتش کشیدند.

در همین هنگام، اجل یزید فرا رسید و مرگ زودرس، وى را در کام خویش گرفت و به زندگى جنایت کارانه‏اش پایان داد.

هلاکت وى مصادف بود با روز پنج شنبه، پانزدهم ربیع الاول سال ۶۴ قمرى. در آن هنگام “حصین بن نمیر” سرگرم مبارزه با عبدالله بن زبیر بود و پس از آگاهى از هلاکت یزید، به ناچار دست از هجوم مکه برداشت و با سرافکندگى تمام بسوى شام برگشت. مرگ زید و عقب نشینى سپاهیان وى از مکه، موجب تقویت عبدالله بن زبیر و تشکیل حکومت وى در حجاز، عراق و سایر مناطق عربستان گردید.(۱)

پی نوشت

(۱). نک: تاریخ الطبرى، ج ۵، ص ۴۹۹؛ اسدالغابه، ج ۳، ص ۲۴۳؛ تاریخ خلفا، ص ۴۵۲ و ۴۹۹؛ تاریخ اُمراء المدینه المنوره، ص ۶۲؛ البدایه والنهایه، ج ۷-۸، ص ۲۴۸ و وقایع الأیام، ص ۲۱۵٫

نظر دهيد