جواب دوست عزیز آره ایشان علامه … است
خدا… او را

یک انتقاد چرا حرف ما را خلاصه کردید ما طبق آنچه که در اروه آمده است در مورد وحدت وجودیهای می گوییم آنها نجس هستند و از دین خارج اند
لعنت خدا بر هرچی دشمن،بدعت گذار و صوفیه

مشرکان جاهلیت با اینکه بت را خالق خود نمی دانسته و او را عبادت می کردند تا به الله تقرب پیدا کنند( و ما نعبدهم إلا لیقربونا إلی الله زلفی!) از سوی خداوند مشرک و کافر نامیده شدند.
پس چگونه است حال کسانی که باطن بت و گوساله و همه چیز را خود خدا می دانند!!! آ
آن بیچاره ای که می گفت خدایی هست غیر از این بت, ولی بت را پرستش می کرد مشرک و کافر بود اما اینهایی که می گویند بت و گوساله غیر از خدا نیست موحدند؟؟؟!!! ـ یک کلمه “باطن” می آورند تا عوام گمان کنند دارند اسرار می گویند!!!

چرا انبیاء خداوند به جای اینهمه رنج مبارزه با بت پرستان و گوساله پرستان و… خیلی راحت این سرّ را به آنها نگفتند که أیها المشرکون! بدانید که باطن بتها و گوساله هایی که می پرستید همان خداست! به این سر! اعتقاد داشته باشید و دیگر در بت پرستی تان خوش باشید!!! در صورت بت متوقف نشوید و بدانید باطنش خود خداست و دیگر راحت باشید و مطمئن باشید که خداپرستید!!!!!!

آیا با افشای این سرّ! نزاع انبیاء و مشرکان برای همیشه پایان نمی یافت؟؟؟!!!!

ظاهرا اولین کسی که در عالم تشیع سخن از اسرار گفت! شلمغانی بود وی که در زمان غیبت صغری ابتدا از علمای بزرگ شیعه و حتی از وکلای امام زمان بوده شیفته مکتب حلاج شد و به چاه ابلیسی او در افتاد و شروع به تبلیغ مرام وی کرد. شگردی که برای تبلیغ کفریات حلاج در میان شیعیان به کار میبرد این بود که به مریدانش می گفت اینها را افشا نکنید اینها اسرار باطنی است که امام زمانتان تنها به من سپرده است!!!! ـ مثل مدعیان امروزی اسرار باطنی! ـ

به هر حال با توقیع شریف امام زمان در لعن و برائت از شلمغانی و نیز حلاج شیعه از فتنه ای بزرگ نجات یافت اما افسوس که قرنها بعد دوباره جرقه های این فتنه توسط سید حیدر آملی مرید سینه چاک ابن عربی زده شد و ادعا کرد که تصوف همان تشیع است و چون از آنطرف کتاب بسیار خوبی در اثبات ولایت اهل بیت نوشته بود باعث فریب عده ای هر چند قلیل شد و راه برای نفوذ ضلالتهای تصوف در عالم تشیع باز شد و…

شيخ “عبدالنبي عراقي” مي‌‏فرمايد:
وحدت وجود به گونه‏هاي مختلفي مطرح مي‌‏شود. حاجي سبزواري مي‌‏گويد كه «وحدت وجود به چهار وجه اطلاق مي‌‏شود. بعضي از اين وجوه را توحيد مردم عوام، و برخي را توحيد خواص، و بعضي را توحيد خاصّ الخاص، و بعضي را توحيد اخص الخواص قرار داده است.» كاش مي‌‏دانستم كه اگر مطلب اين طور است كه اين‌ها گمان كرده‏اند، پس عابد كيست و معبود كيست؟ و خالق كيست و مخلوق كدام است؟ و آمر كيست و مأمور كدامين است؟ و نهي كننده كيست و فرمان‏بر نهي كه خواهد بود؟ رحم كننده كيست و مرحوم كيست؟ آن‌كه ثواب مي‌‏برد و آن‌كه عقاب مي‌‏شود كيست؟ آن‌كه عذاب مي‌‏كند و آن‌كه معذّب مي‌‏شود كيست؟ واجب كيست و ممكن كيست؟ و از اين قبيل كفرياتي كه تمام اديان اين‌ها را منكرند و بر خلاف ضرورت تمام مذاهب مي‌‏باشد.
با اين‌كه اين‏ها همگي معتقد به وحدت وجود هستند و معناي وحدت وجود اين است كه: در واقع، جز وجود واحدي ـ كه عين تمام اشيا است ـ چيز ديگري نيست. و لازمه اين سخن آن است كه خداوند عين حيوانات نجس باشد و عين قاذورات و پليدي‏ها و كثافات گردد و از اين قبيل لوازم باطل ديگري غير آنچه برشمرديم. خداوند از آنچه ظالمان به او نسبت مي‌‏دهند برتر و والاتر است. لعنت خدا بر ظالمان باد! خدا آن‏ها را مخذول و خوار گرداند كه چه ياوه‏ها مي‌‏بافند! خداوند را آن‌طور كه بايد نشناختند، و به زودي ستمكاران خواهند دانست كه سرانجامشان به كجا خواهد كشيد!

علامه محمد باقر مجلسي :

و جمع ديگر از صوفيه و اهل سنت كه از حلول گريخته‏اند، به امرى قبيحتر و شنيعتر قايل شده‏اند، كه آن اتحاد است. و مى‏گويند كه: خدا با همه چيز متحد است، بلكه همه چيز اوست و غير او وجودى ندارد و همين اوست كه به صورتهاى مختلف برآمده، گاه به صورت زيد ظهور مى‏كند و گاه به صورت عمرو و گاه به صورت سگ و گربه و گاه به صورت قاذورات ، چنانچه دريا موج مى‏زند و صورتهاى بسيار از آن ظاهر مى‏شود و بغير دريا ديگر چيزى نيست.
كه جهان موجهاى اين درياست – موج و دريا يكى‏ست غير كجاست؟ و ماهيات ممكنه امور اعتباريه است كه عارض ذات واجب‏الوجود است.
و در جميع كتب و اشعار خود تصريح به امثال كفرها و مزخرفات نموده‏اند….
و محى‏الدين كه از رؤساى ايشان است در فصوص الحكم مى‏گويد كه: ما وصف حق به هيچ وصف نكرديم الا ما عين آن وصف بوديم. و حق تعالى وصف نفس خود از براى ما مى‏فرمود. پس هر گاهى كه او را مشاهده كنيم خود را مشاهده كرده باشيم، و هرگاه كه او مشاهده ما مى‏كند مشاهده خود كرده باشد. و در جاى ديگر ترجيح مى‏دهد مرتبه ولايت را بر مرتبه نبوت، و خود را خاتم الولايه مى‏گويد و از اينجا ترجيح خود را بر پيغمبران دعوى مى‏نمايد.
و مى‏گويد كه: سبحان من أظهر الأشياء و هو عينها. يعنى: منزه خداوندى كه چيزها را ظاهر كرد و او عين همه چيزهاست.
و در جاى ديگر از فصوص الحكم خطا نسبت به نوح عليه‏السلام مى‏دهد، كه او غلط كرد در تبليغ رسالت، و قومش درست رفتند و غرق درياى معرفت شدند. و اگر ايشان را نوح از آن دريا به كنار مى‏آورد، از درجه بلندى به درجه پستى مى‏آمدند.
و مكرر در تصانيفش مى‏گويد كه: زنهار كه مقيد به مذهبى مشو، و نفى هيچ مذهب مكن، و هيچ معبود غير خدا را از بت و غيره انكار مكن، كه به قدر آنچه از آنها انكار مى‏كنى از خداى خود انكار كرده‏اى، و خدا در همه چيز ظهور دارد.
و مى‏گويد كه: خدا هارون را بر گوساله‏پرستان مسلط نگردانيد آنچنانچه موسى را مسلط گردانيد. تا آن كه حق تعالى در جميع صُور معبود شود. و لهذا هيچ نوعى از انواع عالم نماند كه معبود نشد.
و مى‏گويد كه: نصارا براى اين كافرند كه دعوى اتحاد با خدا را در خصوص عيسى گفتند. اگر در همه چيز مى‏گفتند عين توحيد مى‏بود.

” عین الحیاة ” ص 50 _ 52

چقدر عجیب هستیم ما!

اگر کوچکترین اهانتی به اولیاء معصوم خدا شود بر آشفته می شویم اما این جسارتهای عظیم در حق خالق متعال, خالق همان اولیاء معصوم می شود اما آرامیم!!!! خدا را عین همه مخلوقات می دانند و ما بی خیالیم! خدایمان را فدای شخصیتها کرده ایم!!!
خدایا نجاتمان بده!

السلام علی المهدی الذی یملأ الأرض قسطا و عدلا

طرح بحث و بیان اشکال و نقد مطلب، علاوه بر آنکه باید با فهم صحیح همراه باشد، از انسان سلیم النفس، ادب را نیز طلب می‌کند. اینکه وحدت وجود به چه معناست و آیا این دیدگاه با شرع انور منطبق است یا در تناقض، بحثی است که مجال خود را می‌طلبد.
علامه رفیعی قزوینی 4 معنا برای وحدت وجود نقل می‌کنند که از ین 4 معنا به وحدت شهود، حکم می دند. نیز آیة الله بهجت نیز وحدت حکمی را مطرح می‌کند… .
به هر حال منظورم فراخ بودن بستر بحث و ظریف بودن این عرصه است. ولی مهمتر از آن رعایت ادب و حفظ شأن علما و صلحاست. به هرحال آیة الله حسن زاده و دیگرانی که به این مطالب اعتقاد دارند، از بزرگان ما هستند و نباید به خاطر ردّ نظر و دیدگاه، شخصیت یک نفر را زیر سئوال برد و به وی توهین نمود. در اینصورت در برابر خدای متعال مسئولیم.

اگر چنین فضایی فراهم شود، شاهد آن خواهیم بود که بسیاری از سوء برداشتها و احیانا اشتباهات طرفین حل و فصل می‌شود؛ ولی فضای همراه با توهین و ناسزاگویی و نفرین هیچ نتیجه‌ای نخواهد داشت.

توفیق حق یارتان