وقتی ما برای فرج دعا می کنیم، به امروز نگاه نمی کنیم. بلکه فردایی را در نظر داریم که چندان هم دور نیست. فردایی که روز عزّت دوستان خدا و روز ذلّت دشمنان اوست. روزی که پرچم پرستش حقیقی خدا در تمامی دنیا چشم می نوازد و اخلاق، گمشده ی جامعه نیست.

وقتی ما برای فرج دعا می کنیم، هدف مان، فقط، این نیست که به ثروتمندان عصر ظهور بپیوندیم، و یا به عالمان ربّانی آن دوران. هدف مان حتی این نیست که انتقام خون کشته شدگان کربلا را بگیریم و حتی نه این که امام خوب مان (عجل الله تعالی فرجه) بیاید! تا به حال از خودتان پرسیده اید امام برای چه می آید؟ پاسخش می شود هدف نهایی ما، وقتی که درست فکر کنیم. هدف نهایی ما محقق شدن خواسته ی خداست: پیروزی خدا و در هم شکستن دشمنانش.

البته خداوند قادر و توانا، در رسیدن به این هدف، ذره ای به من و شما احتیاج ندارد! امّا از سر لطف، این مسئولیت افتخار برانگیز را بر دوش مؤمنان گذاشته است که امام عصر (عج) خود را با دست و زبان یاری کنند تا بدین وسیله، به درجات عالی برسند. امام صادق (ع) در تفسیر آیات 34 و 35 سوره مطففین (1) فرمودند: «…هیچ كس كه فرد مؤمنى از دوستان ما را به كلمه‏ اى یارى كرده باشد باقى نماند جز آنكه خدا او را بى‏ حساب به بهشت می برد.» (2)

امام حسین (علیه السلام) در شب شهادت خود فرمودند: «جدّم به من خبر داد که: فرزندم حسین‏ در گرمای کربلا، غریب، تنها و تشنه کشته می ‏شود، پس هرکه او را یاری کند مرا یاری کرده و فرزندش قائم (ع) را نیز یاری نموده است، و هرکس با زبان ما را یاری کند روز قیامت در حزب ما خواهد بود.» (3)
ما باغبانیم. یه سایه ی درخت راضی نشویم…
 
 
پی نوشت:
1. فَالْیوْمَ الَّذینَ آمَنُوا مِنَ الْكُفَّارِ یضْحَكُونَ (34) عَلَى الْأَرائِكِ ینْظُرُونَ (35) (و[لى‏] امروز، مؤمنانند كه بر كافران خنده مى‏زنند.  بر تختها[ى خود نشسته‏]، نظاره مى‏كنند.)
2. تحف العقول، ترجمه جعفرى، ص  90؛ با استفاده از نرم افزار جامع الاحادیث نور 3/5
3. اصفهانی، محمد تقی، مکیال المکارم، نشر مسجد مقدس جمکران، چ 1، ص
 
پ.میعاد