وقتی کمی بیشتر به شرایط امروز جامعه فکر می کنیم، درستی حرف او را بهتر می فهمیم. در شرایطی که هر شاهد با 50 هزار تومان، قابل خرید و فروش است، چگونه می شود حق را از باطل تشخیص داد؟

 

شاید به همین خاطر است که بهترین داوران جهان، معصومین (علیهم السلام) هستند. چرا که بدون واسطه و نیاز به دیگران، از همه چیز باخبرند. البته ائمه (ع) اغلب اوقات از شیوه های معمولی دادرسی در قضاوتهای خود استفاده می کردند امّا آقای ما، آخرین حجت الهی، بدون استفاده از این شیوه ها عمل خواهند کرد. شیوه ای که به آن «قضاوت داوودی» می گویند.

یکی از یاران ائمه، از امام حسن عسکری (علیه السلام) درباره ی نحوه ی قضاوت امام عصر (عج) پرسید، و ایشان فرمودند: « پس هرگاه بپاخيزد، به علم خودش بين مردم قضاوت مي‏کند. مانند قضاوت داوود، از بيّنه (شاهد) نمي‏پرسد.» (1)

امام باقر (ع) در توصیف چگونگی قضاوت امام، بیان می کنند که دیوار خانه ها علیه صاحبشان در آن زمان شهادت می دهند. (2)

همچنین امام صادق (ع) فرمودند: «هرگاه قائم‏ بپاخيزد، هيچ يک از بندگان خداوند رحمان به پيشگاهش برنخيزد مگر اين‏که او را مي‏شناسد که آيا صالح است يا ناصالح و ناشايسته…» (3)

با قضاوتی اینگونه، حق هیچ کس، در هیچ زمان، از بین نمی رود. این معنی همان حدیثی است که بیان می کند: «هر حقی به صاحب حق برمی گردد.» (4)

دعای این هفته
دعایی که در ادامه ی مطلب می آید، دعایی است که امام زمان (عج) از هجدهم تا پایان هر ماه می خوانند و خواندن آن به همه ی شیعیان توصیه شده است:

«سُبحانَ اللهِ عَدَدَ خَلقِهِ، سُبحانَ اللهِ رضی نَفسِهِ، سُبحانَ اللهِ مِدادَ کَلِماتِهِ سُبحانَ [اللهِ] زِنَةَ عَرشِهِ، و الحمدُ للهِ مِثلَ ذلکَ.» (5)

پاک و منزه است خداوند به تعداد موجوداتی که آفریده است، پاک و منزه است خداوند به مقدار رضایت خودش، پاک و منزه است خداوند به گستردگی و پهنای کلماتش، پاک و منزه است خداوند، به بزرگی عرش او. حمد و سپاس مخصوص خداوند است همانند آنچه گفته شد.

پی نوشت:
1. بحار الانوار: 320:52؛ به نقل از موسوی اصفهانی، محمد تقی، مکیال المکارم، ج1، ص
2. بحار الانوار: 390:52؛ به نقل از همان منبع،
3. کمال الدين: 671:2؛ به نقل از همان منبع،
4. طبرسی، الاحتجاج، ص 413؛ به نقل از صدر، محمد، تاریخ پس از ظهور، موعود عصر (عج)، ص 470
5. دعوات راوندی، ص 94؛ بحارالانوار، ج 94، ص 207؛ به نقل از عرض نیاز به درگاه بی نیاز، موعود عصر، 1388، ص 188

 

پ.میعاد