برای مثال مؤمن باید نام امام را با احترام یاد کند و او را با القاب شریفش صدا بزند. القابی که امام با آنها خوانده می شود نشانگر اخلاق و یا صفتی است که در او متجلی شده است. مثلاً یکی از صفات امام زمان (عج) هدایتگری است؛ نام «مهدی» نامی است که متجلی همین صفت است.

القاب زیبایی که می توان امام را با آن خواند عبارت است از: صاحب الامر، صاحب الزمان، حجت، قائم، مهدی و… است. (1) (برای توضیح هر کدام از این نامها به سلسله مقالات «نزدیکتر» مراجعه کنید)

در میان امامان معصوم (علیهم السلام) رفتاری شایع بود که خاص حضرت مهدی (ع) است. آنها وقتی نام حضرت را می شنیدند، برمی­خاستند و دست خود را به نشانه ی احترام بر سر می گذاشتند و بر حضرت درود می فرستادند و طلب تعجیل در فرج می کردند. این رفتار به مومنان نیز توصیه و سفارش شده است.(2)

یکی از نکاتی که در غالب کتابهای مهدوی به آن پرداخته شده است، گفتن نام محمد است که برخی آن را به علت منع احادیث «م- ح- م- د» می خوانند و می نگارند. بسیاری احادیث در منع بردن این نام مخصوصاً میان جمع، آمده است و علت آن را این می دانند که با بردن نام حضرت مکان زندگی حضرت و یا دوستان او آشکار می شوند و از این طریق جان امام به خطر می افتد. اما در حال حاضر به نظر بسیاری از علما، بردن این نام منعی ندارد چرا که یافتن امام در این جهان بزرگ بسیار دشوار است.

با این حال در کتاب مکیال المکارم نبردن نام محمد نیز یکی از علائم احترام دانسته شده است.(3) بهتر است حداقل در میان جمع و یا با صدای بلند این نام را به کار نبریم و از القاب دیگر امام استفاده کنیم. چرا که این روش سیره ی ائمه بوده است و عقل نیز چنین حکم می کند که از شبهه و اعمال شبهه ناک دور باشیم.

پی نوشت:

1.تکالیف بندگان نسبت به امام زمان (ع)، به نقل از مکیال المکارم، ص 23؛ با تصرف
2.الزام الناصب، ص81، به نقل از کتاب دادگستر جهان، ابراهیم امینی، ص 125
3.تکالیف بندگان نسبت به امام زمان، به نقل از مکیال المکارم، ص 65

پ.میعاد