امام صادق (‏عليه السلام) از رسول خدا (صلي الله عليه وآله) نقل می کنند که فرمودند: «هر کس برادر مسلمانش را با کلمه ‏اي گرامي بدارد که به وسيله ی آن کلمه به او لطف کند و غصّه ‏اش را برطرف سازد، پيوسته در سايه ی گسترده ی خداوند خواهد بود. تا وقتي که در آن حال باشد، رحمت بر او فرود مي ‏آيد.» (1)

این که در وقت و زمانی که کسی به یاد حضرت مهدی – ارواحنا له الفداء- نیست، یاد ایشان باشیم و سلامتی ایشان برایمان مهم باشد، اینکه دعا کنیم که دوستانشان پیروز میدان باشند و دشمنانشان نابود شوند، اینکه قدمی در راه اصلاح خودمان برداریم و امیدوار باشیم که روزی چشم مان به چهره ی نیکوی ایشان می افتد، خودش عین رحمت است! لابد در سایه ی خدا نشسته ایم که زیر بارش رحمت اوییم دیگر!

حالا اگر خدای ناکرده، بودن  ونبودن مولای غریبمان برایمان تفاوتی نداشت، اگر منتظر و چشم به راه زیبایی های وقت ظهورش نبودیم، اگر دوستان امام، عزیزان ما نبودند، اگر از انتظار فقط نشستن و دست روی دست گذاشتن را فهمیدیم بی آنکه حتی دعایی در پی اش باشد، اگر دوست دشمنان امام بودیم و اوضاع در هم گره خورده ی مردم آخرالزمان را بحران زده تر از پیش می ساختیم، آن وقت در شمار لعنت شدگان بودیم! لابد آن وقت، دور از جان همه مان، زیر سایه  ی ابلیس هستیم و خبر نداریم.

اگر چتری در مقابل هرم سوزان تیرهای ابلیس داریم، نبندیمش… چون اگر آن را بستیم، آتش، خنکی سایه را از یادمان خواهد برد.

پی نوشت:
1. کافي: 206:2؛ به نقل از موسوی اصفهانی، محمد تقی، مکیال المکارم، نشر مسجد مقدس جمکران، ج 1، ص 579.

پ.میعاد